Mijn inspiratie is het leven. Het leven beweegt, evolueert ... en mijn werk ook. Maar op een gegeven moment werd bewegen voor mij zo moeilijk dat ik niet meer wilde opstaan. Het bed moeten verlaten, voelde aan alsof ik een marathon moest lopen. Om het even wat ik zou doen, het zou me bergen energie kosten. Slapen werd mijn beste vriend. Schaapjes tellen hoefde ik niet. Of misschien twee, een zwart en een wit … uit esthetisch oogpunt. Zelfs om in mijn atelier te werken had ik niet de moed. Dit was totaal onbekend voor mij.
Mijn atelier is mijn heiligdom, en zowat het belangrijkste in mijn leven.
Ik had nooit een opdracht of verplichting nodig om met de grootste passie te werken. Creëren, het maken van dingen was mijn doel. En dat volstond om mij gelukkig te maken...
Nu is dat anders. Ik heb het gevoel dat ik wat stimulans van buitenaf nodig heb. Een verplichting of iemands verwachting, een kleine hulp die mij pusht om door te zetten. Ik heb mij de bedenking gemaakt: “Ofwel ga ik leven op het ritme van een rusthuisbewoner, ofwel ga ik ondernemen.” Ik heb beslist om te ondernemen. En dat was een goede beslissing, want sindsdien viert mijn inspiratie hoogtij.
- Rabindranath Tagore
Misschien is de bestemming onbelangrijk, het dansen naar deze onbekende bestemming echter levensnoodzakelijk. Ik begon een reeks juwelen te maken geïnspireerd op deze zin van Tagore. Door mijn beperkingen kregen mijn creaties een andere vormgeving.Ik begon grotere juwelen te maken die uitdrukkelijker deel uitmaken van je voorkomen; het zijn geen anekdotes of details meer op het lichaam. Ze zijn niet meer het ongeziene duister.
- Rabindranath Tagore
Jaren heb ik alleen wandelstokken gemaakt waar hout een belangrijk onderdeel was. Ebbenhout als duister en zilver als dwarrelend licht.Omdat ik van tegenstrijdigheden en van verschillende gemoedstoestanden hou maak ik juwelen die langs twee kanten anders bewerkt zijn of oorjuwelen die links anders zijn dan rechts.
Zij is vaak boeiender dan de perfectie. Er zit meer karakter in. Het raakt je, streelt je, prikkelt je. Kan ik dit vergelijken met de dissonantie in de muziek? Als ik dissonantie hoor krijg ik kippenvel en meer aandacht omdat het me streelt raakt en pikt. Soms zet ik met opzet iets scheef of is het uit mijn beperking?
